| صید گری بود عجب تیز بین | بادیه پیمای و مراحل گزین | |
| شیر سگی داشت که چون پو گرفت | سایه خورشید بر آهو گرفت | |
| سهم زده کرگدن از گردنش | گور ز دندان گوزن افکنش | |
| در سفرش مونس و یار آمده | چند شبانروز به کار آمده | |
| بود دل مهر فروزش بدو | پاس شب و روزی روزش بدو | |
| گشت گم آن شیر سگ از شیر مرد | مرد بر آندل که جگر گربه خورد | |
| گفت در اینره که میانجی قضاست | پای سگی را سر شیری بهاست | |
| گرچه در آن غم دلش از جان گرفت | هم جگر خویش به دندان گرفت | |
| صابریی کان نه به او بود کرد | هر جو صبرش درمی سود کرد | |
| طنزکنان روبهی آمد ز دور | گفت صبوری مکن ای ناصبور | |
| میشنوم کان به هنر تک نماند | باد بقای تو گر آن سگ نماند | |
| دی که ز پیش تو به نخجیر شد | تیز تکی کرد و عدم گیر شد | |
| اینکه سگ امروز شکار تو کرد | تا دو مهت بس بود ای شیر مرد | |
| خیز و کبابی به دل خوش ده | مغز تو خور پوست به درویش ده | |
| چرب خورش بود ترا پیش ازین | روبه فربه نخوری بیش ازین | |
| ایمنی از روغن اعضای ما | رست مزاج تو ز صفرای ما | |
| دروی ازو این چه وفاداریست | غم نخوری این چه جگر خواریست | |
| صید گرش گفت شب آبستنست | این غم یکروزه برای منست | |
| شاد بر آنم که درین دیر تنگ | شادی و غم هردو ندارد درنگ | |
| اینهمه میری و همه بندگی | هست درین قالب گردندگی |