| لعبت بازی پس این پرده هست | گرنه بر او این همه لعبت که بست | |
| دیده دل محرم این پرده ساز | تا چه برون آید از این پرده راز | |
| در پس این پرده زنگار گون | عاریتانند ز غایت برون | |
| گوهر چشم از ادب افروخته | بر کمر خدمت دل دوخته | |
| هیچ در این نقطه پرگار نیست | کز خط این دایره بر کار نیست | |
| این دو سه مرکب که به زین کرده‌اند | از پی ما دست گزین کرده‌اند | |
| پیشتر از جنبش این تازگان | نوسفران و کهن آوازگان | |
| پایگه عشق نه ما کرده‌ایم؟ | دستکش عشق نه ما خورده‌ایم؟ | |
| در دو جهان عیب و هنر بسته‌اند | هر دو به فتراک تو بربسته‌اند | |
| نیست جهانرا چو تو همخانه‌ای | مرغ زمین را ز تو به دانه‌ای | |
| بگذر از این مرغ طبیعت خراش | بر سر اینمرغ چو سیمرغ باش | |
| مرغ قفس پر که مسیحای تست | زیر تو پر دارد و بالای تست | |
| یا ز قفس چنگل او کن جدا | یا قفس خویش بدو کن رها | |
| تا بنه چون سوی ولایت برد | در پر خویشت بحمایت برد | |
| چون گذری زین دو سه دهلیز خاک | لوح‌تر از تو بشویند پاک | |
| ختم سپیدی و سیاهی شوی | محرم اسرار الهی شوی | |
| سهل شوی بر قدم انبیا | اهل شوی در حرم کبریا | |
| راه دو عالم که دو منزل شدست | نیم ره یکنفس دل شدست | |
| آنکه اساس تو بر این گل نهاد | کعبه جان در حرم دل نهاد | |
| نقش قبول از دل روشن پذیر | گرد گلیم سیه تن مگیر |