| روز خوش عمر به شبخوش رسید | خاک به باد آب به آتش رسید | |
| صبح برآمد چه شوی مست خواب | کز سر دیوار گذشت آفتاب | |
| بگذر از این پی که جهانگیریست | حکم جوانی مکن این پیریست | |
| خشک شد آندل که زغم ریش بود | کان نمکش نیست کزین پیش بود | |
| شیفته شد عقل و تبه گشت رای | آبله شد دست و ز من گشت پای | |
| با تو زمین را سر بخشایشست | پای فروکش گه آسایشست | |
| نیست درین پاکی و آلودگی | خوشتر از آسودگی آسودگی | |
| چشمه مهتاب تو سردی گرفت | لاله سیراب تو زردی گرفت | |
| موی به مویت ز حبش تا طراز | تازی و ترک آمده در ترکتاز | |
| پیر دو موئی که شب و روز تست | روز جوانی ادب‌آموز تست | |
| کز تو جوانتر به جهان چند بود | خود نشود پیر درین بند بود | |
| پره گل باد خزانیش برد | آمد پیری و جوانیش برد | |
| غیب جوانی نپذیرفته‌اند | پیری و صد عیب، چنین گفته‌اند | |
| دولت اگر دولت جمشیدیست | موی سپید آیت نومیدیست | |
| موی سپید از اجل آرد پیام | پشت خم از مرگ رساند سلام | |
| ملک جوانی و نکوئی کراست | نیست مرا یارب گوئی کراست | |
| رفت جوانی به تغافل به سر | جای دریغست دریغی بخور | |
| گم شده هر که چو یوسف بود | گم شدنش جای تأسف بود | |
| فارغی از قدر جوانی که چیست | تا نشوی پیر ندانی که چیست | |
| شاهد باغست درخت جوان | پیر شود بشکندش باغبان |