| یک نفس ای خواجه دامن کشان | آستنی بر همه عالم فشان | |
| رنج مشو راحت رنجور باش | ساعتی از محتشمی دور باش | |
| حکم چو بر عاقبت اندیشیست | محتشمی بنده درویشیست | |
| ملک سلیمان مطلب کان کجاست | ملک همانست سلیمان کجاست | |
| حجله همانست که عذراش بست | بزم همانست که وامق نشست | |
| حجله و بزم اینک تنها شده | وامق افتاده و عذرا شده | |
| سال جهان گر چه بسی درگذشت | از سر مویش سر موئی نگشت | |
| خاک همان خصم قوی گردنست | چرخ همان ظالم گردن زنست | |
| صحبت گیتی که تمنا کند | با که وفا کرد که با ما کند | |
| خاکشد آنکسکه برین خاک زیست | خاک چه داند که درین خاک چیست | |
| هر ورقی چهره آزاده‌ایست | هر قدمی فرق ملکزاده‌ایست | |
| ما که جوانی به جهان داده‌ایم | پیر چرائیم کزو زاده‌ایم | |
| سام که سیمرغ پسر گیر داشت | بود جوان گرچه پسر پیر داشت | |
| گنبد پوینده که پاینده نیست | جز بخلاف تو گراینده نیست | |
| گه ملک جانورانت کند | گاه گل کوزه گرانت کند | |
| هست بر این فرش دو رنگ آمده | هر کسی از کار به تنگ آمده | |
| گفته گروهی که به صحرا درند | کای خنک آنان که به دریا درند | |
| وانکه به دریا در سختی کشست | نعل در آتش که بیابان خوشست | |
| آدمی از حادثه بی غم نیند | برتر و بر خشک مسلم نیند | |
| فرض شد این قافله برداشتن | زین بنه بگذشتن و بگذاشتن |