| صیدکنان مرکب نوشیروان | دور شد از کوکبه خسروان | |
| مونس خسرو شده دستور و بس | خسرو و دستور و دگر هیچکس | |
| شاه در آن ناحیت صید یاب | دید دهی چون دل دشمن خراب | |
| تنگ دو مرغ آمده در یکدیگر | وز دل شه قافیه‌شان تنگتر | |
| گفت به دستور چه دم میزنند | چیست صغیری که به هم میزنند | |
| گفت وزیر ای ملک روزگار | گویم اگر شه بود آموزگار | |
| این دو نوا نز پی رامشگریست | خطبه‌ای از بهر زناشوهریست | |
| دختری این مرغ بدان مرغ داد | شیربها خواهد از او بامداد | |
| کاین ده ویران بگذاری به ما | نیز چنین چند سپاری به ما | |
| آن دگرش گفت کزین درگذر | جور ملک بین و برو غم مخور | |
| گر ملک اینست نه بس روزگار | زین ده ویران دهمت صد هزار | |
| در ملک این لفظ چنان درگرفت | کاه براورد و فغان برگرفت | |
| دست بسر بر زد و لختی گریست | حاصل بیداد بجز گریه چیست | |
| زین ستم انگشت به دندان گزید | گفت ستم بین که به مرغان رسید | |
| جور نگر کز جهت خاکیان | جغد نشانم به دل ماکیان | |
| ای من غافل شده دنیا پرست | بس که زنم بر سر ازین کار دست | |
| مال کسان چند ستانم بزور | غافلم از مردن و فردای گور | |
| تا کی و کی دست‌درازی کنم | با سر خود بین که چه بازی کنم | |
| ملک بدان داد مرا کردگار | تا نکنم آنچه نیاید به کار | |
| من که مسم را به زر اندوده‌اند | میکنم آنها که نفرموده‌اند |