| ای ملک جانوران رای تو | وی گهر تاجوران پای تو | |
| گر ملکی خانه شاهی طلب | ور گهری تاج الهی طلب | |
| زانسوی عالم که دگر راه نیست | جز من و تو هیچکس آگاه نیست | |
| زان ازلی نور که پرورده‌اند | در تو زیادت نظری کرده‌اند | |
| نقد غریبی و جهان شهرتست | نقد جهان یک بیک از بهر تست | |
| ملک بدین کار کیائی تراست | سینه کن این سینه گشائی تراست | |
| دور تو از دایره بیرون ترست | از دو جهان قدر تو افزون ترست | |
| آینه‌دار از پی آن شد سحر | تا تو رخ خویش ببینی مگر | |
| جنبش این مهد که محراب تست | طفل صفت از پی خوشخواب تست | |
| مرغ دل و عیسی جان هم توئی | چون تو کسی گر بود آنهم توئی | |
| سینه خورشید که پر آتشست | روی تو می‌بیند از آن دلخوشست | |
| مه که شود کاسته چون موی تو | خنده زند چون نگرد روی نو | |
| عالم خوش خور که ز کس کم نه‌ای | غصه مخور بنده عالم نه‌ای | |
| با همه چون خاک زمین پست باش | وز همه چون باد تهی دست باش | |
| خاک تهی به نه درآمیخته | گرد بود خاک برانگیخته | |
| دل به خدا برنه و خورسندیی | اینت جداگانه خداوندیی | |
| گو خبر دین و دیانت کجاست | ما بکجائیم و امانت کجاست | |
| آندل کز دین اثرش داده‌اند | زانسوی عالم خبرش داده‌اند | |
| چاره دین ساز که دنیات هست | تا مگر آن نیز بیاری بدست | |
| دین چو به دنیا بتوانی خرید | کن مکن دیو نباید شنید |