| زلف سیه بر سر سیم سپید | مشک فشان بر ورق مشک بید | |
| غبغب سیمین که کمر بست از آب | قوس قزح شد ز تف آفتاب | |
| زلف براهیم و رخ آتشگرش | چشم سماعیل و مژه خنجرش | |
| آتش از این دسته ریحان شده | خنجر آز آن نرگس فتان شده | |
| بوسه چو می‌مایه افکندگی | لب چو مسیحا نفس زندگی | |
| خوی به رخ چون گل و نسرین شده | خرمن مه خوشه پروین شده | |
| باز شده کوی گریبان حور | خط سحر یافته صغرای نور | |
| همت خاصان و دل عامیان | شیفته زان نور چو سرسامیان | |
| غمزه منادی که دهان خسته بود | چشم سخن گو که زبان بسته بود | |
| می چو گل آرایش اقلیم شد | جام چو نرگس زر در سیم شد | |
| عقل در آن دایره سرمست ماند | عاقبت از صبر تهیدست ماند | |
| در دهن از خنده که راهی نبود | طاقت را طاقت آهی نبود | |
| صبر دران پرده نواتنگ داشت | فتنه سر زیر در آهنگ داشت | |
| یافته در نغمه داود ساز | قصه محمود و حدیث ایاز | |
| شعر نظامی شکر افشان شده | ورد غزالان غزلخوان شده |