| چونکه نسخته سخن سرسری | هست بر گوهریان گوهری | |
| نکته نگهدار ببین چون بود | نکته که سنجیده و موزون بود | |
| قافیه سنجان که سخن برکشند | گنج دو عالم به سخن درکشند | |
| خاصه کلیدی که در گنج راست | زیر زبان مرد سخن سنج راست | |
| آنکه ترازوی سخن سخته کرد | بختورانرا به سخن بخته کرد | |
| بلبل عرشند سخن پروران | باز چه مانند به آن دیگران | |
| زاتش فکرت چو پریشان شوند | با ملک از جمله خویشان شوند | |
| پرده رازی که سخن پروریست | سایه‌ای از پرده پیغمبریست | |
| پیش و پسی بست صفت کبریا | پس شعرا آمد و پیش انبیا | |
| این دو نظر محرم یکدوستند | این دو چه مغز آنهمه چون پوستند | |
| هر رطبی کز سر این خوان بود | آن نه سخن پاره‌ای از جان بود | |
| جان تراشیده به منقار گل | فکرت خائیده به دندان دل | |
| چشمه حکمت که سخن دانیست | آب شده زین دو سه یک نانیست | |
| آنکه درین پرده نوائیش هست | خوشتر ازین حجره سرائیش هست | |
| با سر زانوی ولایت ستان | سر ننهد بر سر هر آستان | |
| چون سر زانو قدم دل کند | در دو جهان دست حمایل کند | |
| آید فرقش به سلام قدم | حلقه صفت پای و سر آرد بهم | |
| در خم آن حلقه که چستش کند | جان شکند باز درستش کند | |
| گاهی از آن حلقه زانو قرار | حلقه نهد گوش فلک را هزار | |
| گاه بدین حقه فیروزه رنگ | مهره یکی ده بدر آرد ز چنگ |