| کشمکش هر چه در و زندگیست | پیش خداوندی او بندگیست | |
| هر چه جز او هست بقائیش نیست | اوست مقدس که فنائیش نیست | |
| منت او راست هزار آستین | بر کمر کوه و کلاه زمین | |
| تا کرمش در تتق نور بود | خار زگل نی زشکر دور بود | |
| چونکه به جودش کرم آباد شد | بند وجودش از عدم آزاد شد | |
| در هوس این دو سه ویرانه ده | کار فلک بود گره در گره | |
| تا نگشاد این گره وهم سوز | زلف شب ایمن نشد از دست روز | |
| چون گهر عقد فلک دانه کرد | جعد شب از گرد عدم شانه کرد | |
| زین دو سه چنبر که بر افلاک زد | هفت گره بر کمر خاک زد | |
| کرد قبا جبه خورشید و ماه | زین دو کله‌وار سپید و سیاه | |
| زهره میغ از دل دریا گشاد | چشمه خضر از لب خضرا گشاد | |
| جام سحر در گل شبرنگ ریخت | جرعه آن در دهن سنگ ریخت | |
| زاتش و آبی که بهم در شکست | پیه در و گرده یاقوت بست | |
| خون دل خاک زبحران باد | در جگر لعل جگرگون نهاد | |
| باغ سخا را چو فلک تازه کرد | مرغ سخن را فلک آوازه کرد | |
| نخل زبانرا رطب نوش داد | در سخن را صدف گوش داد | |
| پرده‌نشین کرد سر خواب را | کسوت جان داد تن آب را | |
| زلف زمین در بر عالم فکند | خال (عصی) بر رخ آدم فکند | |
| روی زر از صورت خواری بشست | حیض گل از ابر بهاری بشست | |
| زنگ هوا را به کواکب سترد | جان صبا را به ریاحین سپرد |