| چو گوهر برون آمد از کان کوه | ز گوهرخران گشت گیتی ستوه | |
| میان بسته هر یک به گوهرخری | خریدار گوهر بود گوهری | |
| من آن گوهر آورده از ناف سنگ | به گوهر فروشی ترازو به چنگ | |
| نه از بهر آن کاین چنین گوهری | فروشم به گنجینه‌ی کشوری | |
| به قارونی قفل داران گنج | طمع دارم اندازه‌ی دست رنج | |
| فروماندن از بهر کم بیش نیست | بلی ماه با مشتری خویش نیست | |
| نیوشنده‌ای باز جویم به هوش | کزو نشکند نام گوهر فروش | |
| کمر خوانی کوه کردن چو دیو | همان چون ددان بر کشیدن غریو | |
| به سیلاب در گنج پرداختن | جواهر به دریا در انداختن | |
| از آن بر که به گوش تاریک مغز | گشادن در داستانهای نغز | |
| سخن را نیوشنده باید نخست | گهر بی خریدار ناید درست | |
| مرا مشتری هست گوهرشناس | همان گوهر افشاندن بی قیاس | |
| ولیکن ز سنگ آزمایان کوه | پی من گرفتند چندین گروه | |
| چو لعل شب افروزم آمه به چنگ | زهر منجنیقی گشادند سنگ | |
| که ما را ده این گوهر شب‌چراغ | وگرنی گرانی برون بر زباغ | |
| بر آشفتم از سختی کارشان | ز بیوزنی بیع بازارشان | |
| که بیاعی در نه سرهنگیست | پسند نوا درهم آهنگیست | |
| زدر درگذر بیع دریاست این | بها کو که بیعی مهیاست این | |
| چو در بیع دریا نشیند کسی | خزینه به دریاش باید بسی | |
| به دریا کند بیع دریا پدید | که دریا به دریا تواند خرید |