| به فرمان من نیست گردان سپهر | نه من داده‌ام گردش ماه و مهر | |
| کفی خاکم و قطره‌ای آب سست | ز نر ماده‌ای آفریده نخست | |
| ز پروردگیهای پروردگار | به آنجا رسیدم سرانجام کار | |
| که چندان که شاید شدن پیش و پس | مرا بود بر جملگی دسترس | |
| در آن وقت کردم جهان خسروی | که هم جان قوی بود و هم تن قوی | |
| چو آمد کنون ناتوانی پدید | به دیگر کده رخت باید کشید | |
| مده بیش ازینم شراب غرور | که هست آب حیوان ازین چاه دور | |
| زدوزخ مشو تشنه را چاره جوی | سخن در بهشتست و آن چارجوی | |
| دعا را به آمرزش آور به کار | مگر رحمتی بخشد آمرزگار | |
| چو رخت از بر کوه برد آفتاب | سر شاه شاهان در آمد به خواب | |
| شب آمد چه شب کاژدهائی سیاه | فرو بست ظلمت پس و پیش راه | |
| شبی سخت بی مهر و تاریک چهر | به تاریکی اندر که دیدست مهر | |
| ستاره گره بسته بر کارها | فرو دوخته لب به مسمارها | |
| فلک دزد و ماه فلک دزدگیر | بهم هردو افتاده در خم قیر | |
| جهان چون سیه دودی انگیخته | به موئی ز دوزخ درآویخته | |
| در آن شب بدانگونه بگداخت شاه | که در بیست و هفتم شب خویش ماه | |
| چو از مهر مادر به یاد آمدش | پریشانی اندر نهاد آمدش | |
| بفرمود کز رومیان یک دبیر | که باشد خردمند و بیدار و پیر | |
| به دود سیه در کشد خامه را | نویسد سوی مادرش نامه را | |
| در آن نامه سوگندهای گران | فریبنده چون لابه مادران |