| به پژمرد لاله بیفتاد سرو | به چنگال شاهین تبه شد تذرو | |
| طبیبان لشگر بزرگان شهر | نشستند برگرد سالار دهر | |
| مداوای بیماری انگیختند | ز هر گونه شربت برآمیختند | |
| ز قاروره و نبض جستند راز | نشیننده را رفتن آمد فراز | |
| طبیب ارچه داند مداوا نمود | چو مدت نماند از مداوا چه سود | |
| پژوهش کنان چاره جستند باز | نیامد به کف عمر گم گشته باز | |
| به چاره‌گری نامد آن در به چنگ | که پوینده یابد زمانی درنگ | |
| چووقت رحیل آید از رنج و درد | زمانه برآرد بهانه به مرد | |
| چنان افشرد روزگارش گلو | که بر مرگ خویش آیدش آرزو | |
| سگالش بسی شد در آن رنج و تاب | نیفتاد از آن جمله رایی صواب | |
| چراغی که مرگش کند دردمند | هم از روغن خویش یابد گزند | |
| هر آن میوه‌ای کو بود دردناک | هم از جنبش خود درافتد به خاک | |
| پزشکی که او چاره جان کند | چو درمانده بیند چه درمان کند | |
| شناسنده‌ی حرف نه تخت نیل | حساب فلک راند بر تخت و میل | |
| رخ طالع اصل بی نور یافت | نظرهای سعدان ازاو دور یافت | |
| ندید از مدارای هیچ اختری | در آزرم هیلاج یاریگری | |
| چو دید اختران را دل اندر هراس | هراسنده شد مرد اخترشناس | |
| چو اسکندر آیینه در پیش داشت | نظر در تنومندی خویش داشت | |
| تنی دید چون موی بگداخته | گریزنده جانی به لب تاخته | |
| نه در طبع نیرو نه در تن توان | خمیده شده زاد سرو جوان |