| بسی خلق را از ره صلح و جنگ | برون آورید از گذرهای تنگ | |
| چو پیمانه‌ی عمرش آمد به سر | بر او نیز هم تنگ شد رهگذر | |
| جهان را به آمد شدن هر که هست | دولختی دری دید لختی شکست | |
| ازین سرو شش پهلوی هفت شاخ | که بالاش تنگست و پهلو فراخ | |
| چنانش آمد آواز هاتف به گوش | کزین بیشتر سوی بیشی مکوش | |
| رساندی زمین را به آخر نورد | سوی منزل اولین باز گرد | |
| سکندر چو بر خط نگارد دبیر | بود پنج حرف این سخن یادگیر | |
| بسست اینکه بر کوه و دریای ژرف | زدی پنج نوبت بدین پنج حرف | |
| زکار جهان پنجه کوتاه کن | سوی خانه تا پنج مه راه کن | |
| مگر جان به یونان بری زین دیار | نیوشنده‌ی مست شد هوشیار | |
| بترسید و گوشی برآواز داشت | از آن خوش رکابی عنان بازداشت | |
| به شایستگان راز معلوم کرد | وز آنجا گرایش سوی روم کرد | |
| به خشکی و تری و دریا و دشت | بسی راه و بی راه را در نوشت | |
| به کرمان رسید از کنار جهان | ز کرمان درآمد به کرمانشهان | |
| وز آنجا به بابل برون برد راه | ز بابل سوی روم زد بارگاه | |
| چو آمد ز بابل سوی شهر زور | سلامت شد از پیکر شاه دور | |
| به سستی درآمد تک بارگی | ز طاقت فرو ماند یک‌بارگی | |
| بکوشید کارد سوی روم رای | فرو بسته شد شخص را دست و پای | |
| گمان برد کابی گزاینده خورد | در و زهر و زهر اندر و کار کرد | |
| نهیب توهم تنش را گداخت | نشد کارگر هر علاجی که ساخت |