| به اندازه بردار ازین راه گنج | نه چندان که محمل کش آید به رنج | |
| به لشگر مگوور نه از عشق سیم | گران‌بار گردند و یابند بیم | |
| همه بارشه بود پر زر ناب | بدان نقره نامد دلش را شتاب | |
| ولیک آرزو درمنش کار کرد | ازو اشتری چند را بار کرد | |
| بدان راه می‌رفت چون باد تیز | هوا را ندید از زمین گرد خیز | |
| به یک هفته ننشست بر جامه گرد | که از نقره بود آن زمین را نورد | |
| تو گفتی که شد خاک و آبش دونیم | یکی نیمه سیماب و یک نیمه سیم | |
| نه در سیمش آرام شایست کرد | نه سیماب را نیز شایست خورد | |
| ز سودای ره کان نه کم درد بود | سوادی بدان سیم در خورد بود | |
| کجا چشمه‌ای بود مانند نوش | در آن آب سیماب را بود جوش | |
| چو شورش نبودی در آب زلال | ز سیماب کس را نبودی ملال | |
| بخوردندی آن آبها را دلیر | که آب از زبر بود و سیماب زیر | |
| چو شورش در آب آمدی پیش و پس | نخوردندی آن آب را هیچ‌کس | |
| وگر خوردی از راه غفلت کسی | نماندی درو زندگانی بسی | |
| بفرمود شه تا چو رای آورند | در آن آب دانش به جای آورند | |
| چنان برکشند آب را زابگیر | که ساکن بود آب جنبش پذیر | |
| بدین‌گونه یک ماه رفتند راه | بسی مردم از تشنگی شد تباه | |
| رسیدند از آن مفرش سیم سود | به خاکی کزاو بودشان زاد بود | |
| نهادند برخاک رخسار پاک | که خاکی نیاساید الا به خاک | |
| پدید آمد آرامگاهی زدور | چنان کز شب تیزه تابنده هور |