| به فصلی چنان شاه ایران و روم | زویرانی آمد به آباد بوم | |
| دگرباره بر مرز هندوستان | گذر کرد چون باد بر بوستان | |
| وز آنجا به مشرق علم برفراخت | یکی ماه بردشت و بر کوه تاخت | |
| از آن راه چون دوزخ تافته | کزو پشت ماهی تبش یافته | |
| درآمد به آن شهر مینو سرشت | که ترکانش خوانند لنگر بهشت | |
| بهاری درو دید چون نوبهار | پرستش گهی نام او قندهار | |
| عروسان بت روی در وی بسی | پرستنده‌ی بت شده هر کسی | |
| در آن خانه از زر بتی ساخته | بر او خانه گنج پرداخته | |
| سرو تاج آن پیکر دلربای | برآورده تا طاق گنبد سرای | |
| دو گوهر به چشم اندرون دوخته | چو روشن دو شمع برافروخته | |
| فروزنده در صحن آن تازه باغ | ز بس شب‌چراغی به شب چون چراغ | |
| بفرمود شه تا برآرند گرد | ز تمثال آن پیکر سالخورد | |
| زر و گوهرش برگشایند زود | که با بت زیان بود و با خلق سود | |
| سخنگو یکی لعبت از کنج کاخ | سوی شاه شد کرده ابرو فراخ | |
| به گیسو غبار از ره شاه رفت | بسی آفرین کرد بر شاه و گفت | |
| که شاه جهان داور دادگر | که از خاور اوراست تا باختر | |
| به زر و به گوهر ندارد نیاز | که گیتی فروزست و گردن فراز | |
| دگر کین بت از گفته‌ی راستان | فریبنده دارد یکی داستان | |
| اگر شاه فرمان دهد در سخن | فرو گویم آن داستان کهن | |
| جهاندار فرمود کان دل نواز | گشاید در درج یاقوت باز |