| جداگانه در روغن هر خمی | فکنده ز نامردمی مردمی | |
| پس سی چهل روز یا بیشتر | کشیدندی از مرد سرگشته سر | |
| سری بودی از مغز و از پی تهی | فرومانده برتن همه فربهی | |
| نهادندی آن کله خشک پیش | وزو بازجستندی احوال خویش | |
| قضیبی زدندی برآن استخوان | شدندی بر آن کله فریاد خوان | |
| که امشب چه نیک و بد آید پدید | همان روز فردا چه خواهد رسید | |
| صدائی برون آمدی از نهفت | صدائی که مانند باشد بگفت | |
| که فردا چنین باشداز گرم و سرد | چنین نقش دارد جهان در نورد | |
| گرفتندی آن نقش را در خیال | چنین بودشان گردش ماه و سال | |
| چو دانست فرمانده‌ی چاره ساز | که تعلیم دیوست از آنگونه راز | |
| بفرمود تا کلها بشکنند | خم روغن از خانها برکنند | |
| بسی حجت انگیخت رایش درست | که تا دورشان کرد از آن رای سست | |
| در آموختشان رسم دین پروری | حساب خدائی و پیغمبری | |
| بر آن قوم صاحب‌دلی برگماشت | که داند دلی چند را پاس داشت | |
| چو شد کار آن کشور آراسته | روا رو شد از راه برخاسته | |
| به فرخ رکابی و خرم دلی | برون راند از آن شاه یک منزلی | |
| ره انجام را زیر زین رام کرد | چو انجم در آن ره کم آرام کرد | |
| رهی پیچ بر پیچ تاریک و تنگ | همه راه پرخارو پر خاره سنگ | |
| پدیدار شد تیغ کوهی بلند | که از برشدن بود جان را گزند | |
| پس و پیش آن کوه را دید شاه | ضرورت برو کرد بایست راه |