| بفرمود تا عبره روم و روس | نبشتند برنام اسکندروس | |
| از آن پیش کز تخت خود رخت برد | بدو داد و او را به مادر سپرد | |
| به اندرز بگشاد مهر از زبان | چنین گفت با مادر مهربان | |
| که من رفتم اینک تو از داد ودین | چنان کن که گویند بادا چنین | |
| پدروار با بندگان خدای | چو مادر شدی مهرمادر نمای | |
| به پروردن داد و دین زینهار | نگهدار فرمان پروردگار | |
| به فرمانبری کوش کارد بهی | که فرمانبری به ز فرمان دهی | |
| ضرورت مرا رفتنی شد به راه | سپردم به تو شغل دیهیم و گاه | |
| گرفتم رهی دور فرسنگ پیش | ندانم که آیم بر اورنگ خویش؟ | |
| گرآیم چنان کن که از چشم بد | نه تو خیره باشی نه من چشم زد | |
| وگر زامدن حال بیرون بود | به هش باش تا عاقبت چون بود | |
| چنان کن که فردا دران داوری | نگیرد زبانت به عذر آوری | |
| سخن چون به سر برد برداشت رخت | رها کرد برمادر آن تاج و تخت | |
| بفرمود تا لشگر روم و شام | برو عرضه کردند خود را تمام | |
| از آن لشگر آنچ اختیار آمدش | پسندیده‌تر صد هزار آمدش | |
| گزین کرد هر مردی از کشوری | به مردانگی هریکی لشگری | |
| چهارش هزار اشتر از بهر بار | پس و پیش لشگر کشیده قطار | |
| هزار نخستین ازو بیسراک | به کردن کشی کوه را کرده خاک | |
| هزار دیگر بختی بارکش | همه بارهاشان خورشهای خوش | |
| هزار سوم ناقه‌ی ره نورد | به زیر زر و زیور سرخ و زرد |