| بنفشه چو در گل بود ناشکفت | عفونت بود بوی او در نهفت | |
| سر زلف را چون درآرد به گوش | کند خاک را باد عنبر فروش | |
| حریصی مکن کاین سرای تو نیست | وزو جز یکی نان برای تو نیست | |
| به یک قرصه قانع شو از خاک و آب | نی بهتر آخر تو از آفتاب | |
| خدائیست روی از خورش تافتن | که در گاو و خر شاید این یافتن | |
| کسی کو شکم بنده شد چون ستور | ستوری برون آید از ناف گور | |
| چو آید قیامت ترازو به دست | ز گاوی به خر بایدش بر نشست | |
| زکم خوارگی کم شود رنج مرد | نه بسیار ماند آنکه بسیار خورد | |
| همیشه لب مرد بسیار خوار | در آروغ بد باشد از ناگوار | |
| چو شیران به اندک خوری خوی گیر | که بد دل بود گاو بسیار شیر | |
| خر کاهلان را که دم میکشند | از آنست کابی به خم میکشند | |
| به قطره ستان آب دریا چو میغ | به هنگام دادن بده بیدریغ | |
| همان مشک سقا که پر میشود | از افشاندن آب پر میشود | |
| چنان خورتر و خشک این خورد گاه | که اندازه‌ی طبع داری نگاه | |
| ببخش و بخور بازمان اندکی | که بر جای خویشست ازین هر یکی | |
| چو دادی و خوردی و ماندی بجای | جهان را توئی بهترین کدخدای | |
| زهر طعمه‌ای خوشگواریش بین | حلاوت مبین سازگاریش بین | |
| چو با سرکه سازی مشو شیر خوار | که با شیر سرکه بود ناگوار | |
| مده تن به آسانی و لهو و ناز | سفر بین و اسباب رفتن بساز | |
| به کار اندر آی این چه پژمردگیست | که پایان بیکاری افسردگیست |