| سوم روز کین طاق بازیچه رنگ | برآورد بازیچه روم و زنگ | |
| به سقراط فرمود دانای روم | که مهری ز خاتم درآرد به موم | |
| نویسد خردنامه‌ی ارجمند | ز هر نوع دانش ز هر گونه پند | |
| خردمند روی از پذیرش نتافت | به غواصی در به دریا شتافت | |
| چنین راند بر کاغذ سیم سای | سواد سخن را به فرهنگ و رای | |
| که فهرست هر نقش را نقشبند | بنام خدا سربرآرد بلند | |
| جهان آفرین ایزد کارساز | که دارد بدو آفرینش نیاز | |
| پس از نام یزدان گیتی پناه | طراز سخن بست بر نام شاه | |
| که شاها درین چاه تمثال پوش | مشو جز به فرمان فرهنگ و هوش | |
| ترا کز بسی گوهر آمیختند | نه از بهر بازی برانگیختند | |
| پلنگست در ره نهان گفتمت | دلیری مکن هان وهان گفتمت | |
| به هر جا که باشی ز پیکار و سور | مباش از رفیقی سزاوار دور | |
| چو در بزم شادی نشست آوری | به ار یار خندان به دست آوری | |
| مکن در رخ هیچ غمگین نگاه | که تا بر تو شادی نگردد تباه | |
| چو روز سیاست دهی بار عام | میفکن نظر بر حریفان خام | |
| نباید کزان لهو گستاخ کن | رود با تو گستاخیی در سخن | |
| چو دریا مکن خو به تنها خوری | که تلخست هرچ آن چو دریا خوری | |
| به هر کس بده بهره چون آب جوی | که تا پیش میرت شود هر سبوی | |
| طعامی که در خانه داری به بند | به هفتاد خانه رسد بوی گند | |
| چو از خانه بیرون فرستی به کوی | در و درگهت را کند مشگ‌بوی |