| نه بسیار کن شو نه بسیار خوار | کز آن سستی آید وزین ناگوار | |
| جهان را که بینی چنین سرخ و زرد | بساطی فریبنده شد در نورد | |
| جهان اژدهائیست معشوق نام | از آن کام نی جان براید ز کام | |
| نگویم که دنیا نه از بهرماست | که هم شهری ما و هم شهر ماست | |
| نباشیم از این‌گونه دنیا پرست | که آریم خوانی به خونی به دست | |
| نهادی که برداشت از خون کند | فروداشتی بی جگر چون کند | |
| از این چار ترکیب آراسته | ز هر گوهری عاریت خواسته | |
| عنان به که پیچیم ازان پیشتر | که ایشان زما باز پیچند سر | |
| اگر آب در خاک عنبر شود | سرانجام گوهر به گوهر شود | |
| خری آبکش بود خیکش درید | کری بنده غم خورد و خر میدوید | |
| جهان خار در پشت و ما خارپشت | به هم لایقست این درشت آن درشت | |
| دوبیوه به‌هم گفتگو ساختند | سخن را به طعنه درانداختند | |
| یکی گفت کز زشتی روی او | نگردد کسی در جهان شوی تو | |
| دگر گفت نیکو سخن رانده‌ای | تو در خانه از نیکوئی مانده‌ای | |
| چه خسبیم چندین بر این آستان | که با مرگ شد خواب هم‌داستان | |
| کسی کو نداند که در وقت خواب | دگر ره به بیداری آرد شتاب | |
| ز خفتن چو مردن بود در هراس | که ماند بهم خواب و مرگ از قیاس | |
| درین ره جز این خواب خرگوش نیست | که خسبنده مرگ را هوش نیست | |
| چه بودی کزین خواب زیرک و فریب | شکیبا شدی دیده ناشکیب | |
| مگر دیدی احوال نادیده را | پسندیده و ناپسندیده را |