| دگر روز کز عطسه‌ی آفتاب | دمیدند کافور بر مشک ناب | |
| فرستاد شه تا به روشن ضمیر | فلاطون نهد خامه را بر حریر | |
| نگارد یکی نامه‌ی دلنواز | که خوانندگان را بود کارساز | |
| به فرمان شه پیر دریا شکوه | جواهر برون ریخت از کان کوه | |
| ز گوهر فشان کلک فرمانبرش | نبشته چنین بود در دفترش | |
| که باد افزون ز آسمان و زمین | ز ما آفریننده را آفرین | |
| پس از آفرین کردن کردگار | بساط سخن کرد گوهر نگار | |
| که شاه جهان از جهان برترست | جهان کان گوهر شد او گوهرست | |
| چو گوهر نهادست و گوهر نژاد | خطرناکی گوهر آرد به باد | |
| نمودار اگر نیک اگر بد کند | باندازه گوهر خود کند | |
| کمین گاه دزدان شد این مرحله | نشاید دراو رخت کردن یله | |
| درین پاسگه هر که بیدار نیست | جهانبانی او را سزاوار نیست | |
| جهانگیر چون سر برارد به میغ | به تدبیر گیرد جهان را چو تیغ | |
| همان تیغ مردان که خونریز شد | به تدبیر فرزانگان تیز شد | |
| به روز و به شب بزم شاهنشهی | ز دانا نباید که باشد تهی | |
| شه آن به که بر دانش آرد شتاب | نباید که بفریبدش خورد و خواب | |
| دو آفت بود شاهرا هم نفس | که درویش را نیست آن دسترس | |
| یک آفت ز طباخه‌ی چرب دست | که شه را کند چرب و شیرین پرست | |
| دگر آفت از جفت زیبا بود | کزو آرزو ناشکیبا بود | |
| از این هردو شه را نباشد بهی | که آن برکند طبع و این تن تهی |