| مزن در کس از بهر کس نیش را | به پای خود آویز هر میش را | |
| چو آمرزش ایزدی بایدت | نباید که رسم بدی آیدت | |
| بدان را بد آید ز چرخ کبود | به نیکان همه نیکی آید فرود | |
| مکن جز به نیکی گرایندگی | که در نیکنامی است پایندگی | |
| منه بر دل نیکنامان غبار | که بدنامی آرد سرانجام کار | |
| مکن کار بد گوهران را بلند | که پروردن گرگت آرد گزند | |
| میامیز در هیچ بد گوهری | مده کیمیائی به خاکستری | |
| چو بد گوهری سربرآرد زمرد | کند گوهر سرخ را روی زرد | |
| زدن با خداوند فرهنگ رای | به فرهنگ باشد تو را رهنمای | |
| چو سود درم بیش خواهی نه کم | مزن رای با مردم بی درم | |
| کشش جستن از مردم سست کوش | جواهر خری باشد از جو فروش | |
| همه جنسی از گور و گاو و پلنگ | به جنسیت آرند شادی به چنگ | |
| چو در پرده ناجنس باشد همال | ز تهمت بسی نقش بندد خیال | |
| دو آیینه را چون بهم برنهی | شود هر دو از عاریتها تهی | |
| مشو با زبون افکنان گاو دل | که مانی در اندوه چون خر به گل | |
| جوانمردی شیر با آدمی | ز مردم رمی دان نه از مردمی | |
| بر آنکس که با سخت روئی بود | درشتی به از نرم خوئی بود | |
| ستیزنده را چون بود سخت کار | به نرمی طلب کن به سختی بدار | |
| سر خصم چون گردد از فتنه پر | به چربی بیاور به تیزی ببر | |
| چو افتی میان دو بدخواه خام | پراکنده‌شان کن لگام از لگام |