| چنین بود در نامه‌ی رهنمای | از آن پس که بود آفرین خدای | |
| که شاها به دانش دل آباددار | ز بی دانشان دور شو یاد دار | |
| دری را که بندش بود ناپدید | ز دانا توان بازجستن کلید | |
| بهر دولتی کاوری در شمار | سجودی بکن پیش پروردگار | |
| به پیروزی خود قوی دل مباش | ز ترس خدا هیچ غافل مباش | |
| خدا ترس را کارساز است بخت | بود ناخدا ترس را کار سخت | |
| بهر جا که باشی تنومند و شاد | سپندی به آتش فکن بامداد | |
| مباش ایمن از دیدن چشم بد | نه از چشم بد بلکه از چشم خود | |
| چنین زد مثل مرد گوهر شناس | که گر خوبی از خویشتن در هراس | |
| ز بار آن درختی نیابد گزند | که از خاک سربرنیارد بلند | |
| دو شاخه گشایان نخجیرگاه | به فحلان نخجیر یابند راه | |
| سبق برد خود را تک آهسته‌دار | حسد را به خود راه بربسته دار | |
| حسد مرد را دل به درد آورد | میان دو آزاده گرد آورد | |
| به کینه مبر هیچکس را ز جای | چو از جای بردی درآرش ز پای | |
| گرت با کسی هست کین کهن | نژادش مکن یکسر از بیخ و بن | |
| مخواه از کسی کین آبای او | نظر بیش کن در محابای او | |
| ز خورشید تا سایه موئی بود | که این روشن آن تیره روئی بود | |
| ز خرما به دستی بود تا بخار | که این گل‌شکر باشد آن ناگوار | |
| صد گرچه همسایه شد با نهنگ | در تاج دارد نه شمشیر جنگ | |
| برادر به جرم برادر مگیر | که بس فرق باشد ز خون تا بشیر |