| که برداری آرام از آرامگاه | در این داوری سر نپیچی زراه | |
| برآیی به گرد جهان چون سپهر | درآری سر وحشیان را به مهر | |
| کنی خلق را دعوت از راه بد | به دارنده‌ی دولت و دین خود | |
| بنا نو کنی این کهن طاق را | ز غفلت فروشوئی آفاق را | |
| رهانی جهانرا ز بیداد دیو | گرایش نمائی به کیهان خدیو | |
| سر خفتگان را براری ز خواب | ز روی خرد برگشائی نقاب | |
| توئی گنج رحمت ز یزدان پاک | فرستاده بر بی نصیبان خاک | |
| تکاپوی کن گرد پرگار دهر | که تا خاکیان از تو یابند بهر | |
| چو بر ملک این عالمت دست هست | به ارملک آن عالم آری به دست | |
| در این داوری کاوری راه پیش | رضای خدا بین نه آزرم خویش | |
| به بخشایش جانور کن بسیچ | به ناجانور بر مبخشای هیچ | |
| گر از جانور نیز یابی گزند | زمانش مده یا بکش یا ببند | |
| سکندر بدان روی بسته سروش | چنین گفت کای هاتف تیزهوش | |
| چو فرمان چنین آمد از کردگار | که بیرون زنم نوبتی زین حصار | |
| ز مشرق به مغرب شبیخون کنم | خمار از سر خلق بیرون کنم | |
| به هرمرز اگر خود شوم مرزبان | چگویم چو کس را ندانم زبان | |
| چه دانم که ایشان چه گویند نیز | وز اینم بتر هست بسیار چیز | |
| یکی آنکه در لشگرم وقت پاس | ز دژخیم ترسم که آید هراس | |
| دگر آنکه برقصد چندین گروه | سپه چون کشم در بیابان و کوه | |
| گروهی فراوان‌تر از خاک و آب | چگونه کنم هریکی را عذاب |