| چرا بست باید سخنهای نغز | بر آن استخوانهای پوسیده مغز | |
| به خوان کسان بر مخور نان خویش | شکینه بنه بر سر خوان خویش | |
| بلی مردم دور نا مردمند | نه بر انجمن فتنه بر انجمند | |
| نه خاکی ولی چون زمین خاک دوست | نه خاک آدمی بلکه خاکی نکوست | |
| مشعبد شد این خاک نیرنگ ساز | که هم مهره دزداست و هم مهره باز | |
| کند مهره‌ای را به کف در نهان | دگر باره آرد برون از دهان | |
| فرو بردنش هست زرنیخ زرد | برآوردنش نیل با لاجورد | |
| به وقت خزان می‌خورد عود خشک | به فصل بهار آورد ناف مشک | |
| تن آدمی را که خواهد فشرد | ندانم که چون باز خواهد سپرد | |
| تن ما که در خاکش آکندگی است | نه در نیستی در پراکندگی است | |
| پراکنده‌ای کو بود جایگیر | گر آید فراهم بود دلپذیر | |
| چو هرچ آن بود بر زمین ریز ریز | به سیماب جمع آورد خاک بیز | |
| چو زر پراکنده را چاره ساز | به سیماب دیگر ره آرد فراز | |
| گر اجزای ما را که بودش روان | دگر باره جمعی بود می‌توان |