| نظامی بر این در مجنبان کلید | که نقش ازل بسته را کس ندید | |
| بزرگ آفریننده هر چه هست | ز هرچ آفرید است بالا و پست | |
| نخستین خرد را پدیدار کرد | ز نور خودش دیده بیدار کرد | |
| بر آن نقش کز کلک قدرت نگاشت | ز چشم خرد هیچ پنهان نداشت | |
| مگر نقش اول کز آغاز بست | کز آن پرده چشم خرد باز بست | |
| چو شد بسته نقش نخستین طراز | عصابه ز چشم خرد کرد باز | |
| هر آن گنج پوشیده کامد پدید | بدست خرد باز دادش کلید | |
| جز اول حسابی که سربسته بود | وز آنجا خرد چشم بربسته بود | |
| دیگر جا که پنهان نبود از خرد | خرد را چو پرسی به دوره برد | |
| وز آن جاده کو بر خرد بست راه | حکایت مکن زو حکایت مخواه | |
| به آنجا تواند خرد راه برد | که فرسنگ و منزل تواند شمرد | |
| ره غیب ازان دورتر شد بسی | که اندیشه آنجا رساند کسی | |
| خردمندی آنراست کز هر چه هست | چو نادیدنی بود ازو دیده بست | |
| چو صنعت به صانع تو را ره نمود | نوائی بر این پرده نتوان فزود | |
| سخن بین که با مرکب نیم لنگ | چگونه برون آمد از راه تنگ | |
| همانا که آن هاتف خضر نام | که خارا شکافیست خضرا خرام | |
| درودم رسانید و بعد از درود | به کاخ من آمد ز گنبد فرود | |
| دماغ مرا بر سخن کرد گرم | سخن گفت با من به آواز نرم | |
| که چندین سخنهای خلوت سگال | حوالت مکن بر زبانهای لال | |
| تو میخاری این سرو را بیخ و بن | بر آن فیلسوفان چه بندی سخن |