| چکید از هوا تریی در مغاک | پدید آمد آبی خوش و نغز و پاک | |
| چو آسوده گشت آب و دردی نشست | از آن درد پیدا شد این خاک پست | |
| چو هر چار جوهر به امر خدای | گرفتند بر مرکز خویش جای | |
| مزاج همه در هم آمیختند | وز او رستنیها برانگیختند | |
| وزآن رستنیهای پرداخته | ز هر گونه شد جانور ساخته | |
| به اندازه‌ی عقل نسبت شناس | از این بیش نتوان نمودن قیاس |