| جهاندار پاسخ چنین داد باز | که هم کوتهست این سخن هم دراز | |
| چو از خویشتن روی بر تافتی | به ایزد چنان دان که ره یافتی | |
| طلب کردن جای او رای نیست | که جای آفریننده را جای نیست | |
| نه کس راز او را تواند شمرد | نه اندیشه داند بدو راه برد | |
| بدان چیزها دارد اندیشه راه | که باشد بدو دیده را دستگاه | |
| خدا را نشاید در اندیشه جست | که دیو است هرچ آن ز اندیشه رست | |
| هر اندیشه‌ای کان بود در ضمیر | خیالی بود آفرینش پذیر | |
| هرانچ او ندارد در اندیشه جای | سوی آفریننده شد رهنمای | |
| به غفلت نشاید شد این راه را | که ابر از تو پنهان کند ماه را | |
| نشان بس بود کرده بر کردگار | چو اینجا رسیدی هم اینجا بدار | |
| به ایزد شناسی همین شد قیاس | از این نگذرد مرد ایزدشناس | |
| چو هندو جواب سکندر شنید | به شب بازی دیگر آمد پدید | |
| که هرچ از زمین باشد و آسمان | نهایت گهی باشدش بیگمان | |
| خبرده که بیرون از این بارگاه | به چیزی دیگر هست یا نیست راه | |
| اگر هست چون زان کس آگاه نیست | وگر نیست بر نیستی راه نیست | |
| جهاندار گفت از حساب کهن | به آزرم تر سکه زن بر سخن | |
| برون زاسمان و زمین برمتاز | که نائی به سررشته‌ی خویش باز | |
| فلک بر تو زان هفت مندل کشید | که بیرون ز مندل نشاید دوید | |
| از این مندل خون نشاید گذشت | که چرخ ایستادست با تیغ و طشت | |
| حصاریست این بارگاه بلند | در او گشته اندیشها شهر بند |