| که تاریک پروانه‌ای سوی باغ | روان شد به امید روشن چراغ | |
| مگر کان چراغ آشنائی دهد | من تیره را روشنائی دهد | |
| منم پیشوای همه هندوان | به اندیشه پیر و به قوت جوان | |
| سخنهای سربسته دارم بسی | که نگشاید آن بسته را هر کسی | |
| شنیدم کز این دور آموزگار | سرآمد توئی بر همه روزگار | |
| خرد رشته‌ی در یکتای توست | درفش گره باز کن رای توست | |
| اگر چه خداوند تاجی و تخت | بر دانشت نیز داد است بخت | |
| اگر گفته را از تو یابم جواب | پرستش بگردانم از آفتاب | |
| وگر ناید از شه جوابی به دست | دگرباره بر خر توان رخت بست | |
| ولیکن نخواهم که جز شهریار | رود در سخن هیچکس را شمار | |
| زمن پرسش و پاسخ آید ز تو | جواب سخن فرخ آید ز تو | |
| جهاندار گفتا بهانه مجوی | سخن هر چه پوشیده داری بگوی | |
| جهاندیده‌ی هندو زمین بوسه داد | زبانی چو شمشیر هندی گشاد | |
| چو کرد آفرینی سزاوار شاه | بپرسیدش از کار گیتی پناه | |
| که چون من ز خود رخت بیرون برم؟ | سوی آفریننده ره چون برم؟ | |
| یکی آفریننده دانم که هست | کجا جویمش چون شوم ره به دست؟ | |
| نشانش پدید است و او ناپدید | در بسته را از که جویم کلید | |
| وجودش که صاحب معانی شدست | زمینیست یا آسمانی شد است | |
| در اندیشه یا در نظر جویمش | چو پرسند جایش کجا گویمش | |
| کجا جای دارد ز بالا و زیر | به حجت شود مرد پرسنده سیر |