| عروسی ز پائین پرستان او | کزو بود خرم شبستان او | |
| شد از گوشه‌ی چشم زخمی نژند | تب آمد شد آن نازنین دردمند | |
| در آن تب که جز داغ دودی نداشت | بسی چاره کردند و سودی نداشت | |
| سهی سرو لرزنده چون بید گشت | بدان حد کزو خلق نومید گشت | |
| ملک زاده چون دیدگان دلستان | به کار اجل گشت هم‌داستان | |
| از آن پیش کان زهر باید چشید | از آن نوش لب خویشتن درکشید | |
| ز نومیدی او به یکبارگی | گرفت از جهان راه آوارگی | |
| در آن ناحیت بود از اندیشه دور | بیابانی از کوه و از بیشه دور | |
| بسی وادی و غار ویران در او | کنام پلنگان و شیران در او | |
| در آن رستنی را نه بیخ و نه برگ | بنام آن بیابان بیابان مرگ | |
| کسی کوشدی ناامیدی از جهان | در آن محنت آباد گشتی نهان | |
| ندیدند کس را کز آن شوره دشت | به مأوا گه خویشتن بازگشت | |
| ملک زاده زاندوه آن رنج سخت | سوی آن بیابان گرائید رخت | |
| رفیقی وفادار دیرینه داشت | که مهر ملک زاده در سنیه داشت | |
| خبر داشت کان شاه اندوهناک | در آن ره کند خویشتن را هلاک | |
| چو دزدان ره روی را بازبست | سوی او خرامید تیغی به دست | |
| بنشناخت بانگی بر او زد بلند | بر او حمله‌ای برد و او را فکند | |
| چو افکنده بودش چو سرو روان | فرو هشت برقع بروی جوان | |
| سوی خانه خود به یک ترکتاز | به چشم فرو بستش آورد باز | |
| نهانخانه‌ای داشت در زیر خاک | نشاندش در آن خانه‌ی اندوهناک |