| گمان بودشان کانچه قرنش دراست | نه فرخ فرشته که اسکندر است | |
| از این روی در شبهت افتاده‌اند | که صاحب دو قرنش لقب داده‌اند | |
| جز این گفت با من خداوند هوش | که بیرون از اندازه بودش دو گوش | |
| بر آن گوش چون تاج انگیخته | ز زر داشتی طوقی آویخته | |
| ز زر گوش را گنجدان داشتی | چو گنجش ز مردم نهان داشتی | |
| بجز سرتراشی که بودش غلام | سوی گوش او کس نکردی پیام | |
| مگر کان غلام از جهان درگذشت | به دیگر تراشنده محتاج گشت | |
| تراشنده استادی آمد فراز | به پوشیدگی موی او کرد باز | |
| چو موی از سر مرزبان باز کرد | بدو مرزبان نرمک آواز کرد | |
| که گر راز این گوش پیرایه پوش | به گوش آورم کاورد کس به گوش | |
| چنانت دهم گوشمال نفس | که نا گفتنی را نگوئی به کس | |
| شد آن مرد و آن حلقه در گوش کرد | سخن نی زبان را فراموش کرد | |
| نگفت این سخت با کسی در جهان | چو کفرش همی داشت در دل نهان | |
| ز پوشیدن راز شد روی زرد | که پوشیده رازی دل آرد به درد | |
| یکی روز پنهان برون شد ز کاخ | ز دل تنگی آمد به دشتی فراخ | |
| به بیغوله‌ای دید چاهی شگرف | فکند آن سخن را در آن چاه ژرف | |
| که شاه جهان را درازست گوش | چو گفت این سخن دل تهی شد ز جوش | |
| سوی خانه آمد به آهستگی | نگه داشت مهر زبان بستگی | |
| خنیده چنین شد کزان چاه چست | برآهنگ آن ناله نالی برست | |
| ز چه سربرآورد و بالا کشید | همان دست دزدی به کالا کشید |