| اگر پیره زن بود و گر طفل خرد | گه داد خواهی بدو راه برد | |
| بدین راستی بود پیمان او | که شد هفت کشور به فرمان او | |
| به تدبیر کار آگهان دم گشاد | ز کار آگهی کار عالم گشاد | |
| وگر نه یکی ترک رومی کلاه | به هند و به چین کی زدی بارگاه | |
| شنیدم که هر جا که راندی چو کوه | نبودی درش خالی از شش گروه | |
| ز پولاد خایان شمشیر زن | کمر بسته بودی هزار انجمن | |
| ز افسونگران چند جادوی چست | کز ایشان شدی بند هاروت سست | |
| زبان اورانی که وقت شتاب | کلیچه ربودندی از آفتاب | |
| حکیمان باریک بین بیش از آن | که رنجانم اندیشه‌ی خویش از آن | |
| ز پیران زاهد بسی نیک‌مرد | که در شب دعائی توانند کرد | |
| به پیغمبران نیز بودش پناه | وزین جمله خالی نبودش سپاه | |
| چو کاری گره پیش باز آمدی | به مشکل گشادن نیاز آمدی | |
| ز شش کوکبه صف برآراستی | ز هر کوکبی یاریی خواستی | |
| به اندازه‌ی جهد خود هر کسی | در آن کار یاری نمودی بسی | |
| به چندین رقیبان یاریگرش | گشاده شدی آن گره بردرش | |
| به تدبیر پیران بسیار سال | به دستوری اختر نیک فال | |
| چو زین گونه تدبیر ساز آمدی | دو اسبه غرض پیشباز آمدی | |
| کجا دشمنی یافتی سخت کوش | که پیچیدی از سخت کوشیش گوش | |
| به پیغام اول زر انداختی | به زر کار خود را چو زر ساختی | |
| اگر دشمن زر بدی دشمنش | به آهن شدی کار چون آهنش |