| شنیدم که بالای این سبز فرش | خروسی سپیداست در زیر عرش | |
| چو او برزند طبل خود را دوال | خروسان دیگر بکوبند بال | |
| همانا که آن مرغ عرشی منم | که هر بامدادی نوائی زنم | |
| برآواز من جمله مرغان شهر | برارند بانگ اینت گویای دهر | |
| نظامی ز گنجینه بگشای بند | گرفتاری گنجه تا چند چند | |
| برون آر اگر صیدی افکنده‌ای | روان کن اگر گنجی آکنده‌ای | |
| چنین نزلی ار بخت روزی بود | سزاوار گیتی فروزی بود | |
| چو بر سکه شاه بستی زرش | همان خطبه خوان باز بر منبرش | |
| شهی که آنچه در دور ایام اوست | بر او خطبه و سکه نام اوست | |
| سر سرفرازان و گردنکشان | ملک نصرت الدین سلطان نشان | |
| طرف دار موصل به فرزانگی | قدر خان شاهان به مردانگی | |
| چو محمود با فرو فرهنگ و شرم | چو داود ازو گشته پولاد نرم | |
| به طغرای دولت ز محمودیان | به توقیع نسبت ز داودیان | |
| بهاریست هم میوه هم گل براو | سراینده قمری و بلبل بر او | |
| نبینی که در بزم چون نوبهار | درم ریزد و در نماید نثار | |
| چو در جام ریزد می سالخورد | شبیخون برد لعل بر لاجورد | |
| چو شمشیرش آتش برآرد ز آب | میانجی کند ابر بر آفتاب | |
| کجا گشت شاهین او صیدگیر | ز شاهین گردون بر آرد نفیر | |
| عقابش چو پر برزند بر سپهر | شکارش نباشد مگر ماه و مهر | |
| که باشد کسی تا به دوران او | کند دزدی سیرت و سان او |