| مگر دولت شه کند یاریی | درآرد به من تازه گفتاریی | |
| در اندیشه‌ی این گذرهای تنگ | هم از تن توان شد هم از روی رنگ | |
| چو طوفان اندیشه را هم گرفت | شب آمد در خوابگاهم گرفت | |
| شبی از دل تنگ تاریک‌تر | رهی از سر موی باریکتر | |
| در آن شب چگونه توان کرد راه | درین ره چگونه توان دید چاه | |
| فلک پاسگه را براندوده نیل | سر پاسبان مانده در پای پیل | |
| بر این سبزه‌ی آهو انگیخته | ز ناف زمین نافه‌ها ریخته | |
| نه شمعی که باشد ز پروانه دور | نه پروانه‌ای داشت پروای نور | |
| من آن شب نشسته سوادی به چنگ | سیه‌تر ز سودای آن شب به رنگ | |
| به غواصی بحر در ساختن | گه اندوختن گاهی انداختن | |
| چو پاسی گذشت از شب دیر باز | دو پاس دگر ماند هر یک دراز | |
| شتاب فلک را تک آهسته شد | خروسان شب را زبان بسته شد | |
| من از کله‌ی شب در این دیر تنگ | همی بافتم حله‌ی هفت رنگ | |
| مسیحا صفت زین خم لاجورد | گه ازرق برآوردم و گاه زرد | |
| مرا کاول این پرورش کاربود | ولینعمتی در دهش یار بود | |
| عماد خوئی خواجه ارجمند | که شد قد قاید بدو سربلند | |
| جهان را ز گنج سخا کرده پر | ز درج سخن بر سخا بسته در | |
| ندیدم کسی در سرای کهن | که دارد جز او هم سخا هم سخن | |
| عطارد که بیند در او مشتری | بدین مهر بردارد انگشتری | |
| بود مدبری کان جنان را جهان | به نیرنگ خود دارد از من نهان |