| به هر مدتی گردش روزگار | ز طرزی دگر خواهد آموزگار | |
| سرآهنگ پیشینه کج رو کند | نوائی دگر در جهان نو کند | |
| به بازی درآید چو بازیگری | ز پرده برون آورد پیکری | |
| بدان پیکر از راه افسونگری | کند مدتی خلق را دلبری | |
| چو پیری در آن پیکر آرد شکست | جوان پیکری دیگر آرد بدست | |
| بدینگونه بر نو خطان سخن | کند تازه پیرایه‌های کهن | |
| زمان تا زمان خامه‌ی نخل بند | سر نخل دیگر برآرد بلند | |
| چو گم گردد از گوهری آب و رنگ | دگر گوهری سر برآرد ز سنگ | |
| عروس مرا پیش پیکر شناس | همین تازه روئی بس است از قیاس | |
| کز این نامه هم گر نرفتی ببوس | سخن گفتن تازه بودی فسوس | |
| من آن توسنم کز ریاضت گری | رسیدم ز تندی به فرمانبری | |
| چه گنج است کان ارمغانیم نیست | دریغا جوانی جوانیم نیست | |
| جوان را چو گل نعل برابر شست | چو پیری رسد نعل بر آتشست | |
| در آن کوره کایینه روشن کنند | چو بشکست از آیینه جوشن کنند | |
| دل هرکرا کو سخن گستر است | سروشی سراینده یارگیر است | |
| از این پیشتر کان سخنهای نغز | برآوردی اندیشه از خون مغز | |
| سراینده‌ای داشتم در نهفت | که با من سخنهای پوشیده گفت | |
| کنون آن سراینده خاموش گشت | مرا نیز گفتن فراموش گشت | |
| نیوشنده‌ای نیز کان می‌شنید | هم از شقه‌ی کار شد ناپدید | |
| چو شاه ارسلان رفت و در خاک خفت | سخن چون توان در چنین حال گفت |