| من آن ذره در خردم از دیده دور | که نیروی تو بر من افکند نور | |
| به نیروی تو چون پدید آمدم | در گنجها را کلید آمدم | |
| بسر بردم اول بساط سخن | دگر ره کنم تازه درج کهن | |
| به اول سخن دادیم دستگاه | به آخر قدم نیز بنمای راه | |
| صفائی ده این خاک تاریک را | که به بیند این راه باریک را | |
| برانم کزین ره بدین تنگنای | به خشنودی تو زنم دست وپای | |
| حفاظت چنان باد در کار من | که خشنود گردی ز گفتار من | |
| چو از راه خشنودی آیم برت | نپیچم سر از قول پیغمبرت |