| ز مثقال بیش آمد از من گذشت | بسی سنگ پرداخت از کوه و دشت | |
| به صد مرد گپانی افراختند | درو سنگ و هم‌سنگش انداختند | |
| فزون آمد از وزن صد پاره کوه | ز بر سختنش هر کس آمد ستوه | |
| شنیدم که خضر آمد از دورو گفت | که این سنگ را خاک سازید جفت | |
| کفی خاک با او چو کردند یار | به هم سنگیش راست آمد عیار | |
| شه آگاه شد زان نمودار نغز | که خاکست و خاکش کند سیر مغز | |
| یکی روز با خاصگان سپاه | چو مینو یکی مجلس آراست شاه | |
| کمر بر کلاه فریدون کشید | سر تخت بر تاج گردون کشید | |
| غلامان زرین کمر گرد تخت | چو سیمین ستون گرد زرین درخت | |
| همه تاجداران روی زمین | در آن پایه چون سایه زانو نشین | |
| ز هر شیوه‌ای کان بود دلپذیر | سخن میشد از گردش چرخ پیر | |
| ز تاریکی و آب حیوان بسی | سخن در سخن میشد از هر کسی | |
| که گر زیر تاریکی آن آب هست | شتابنده را چون نیاید بدست | |
| وگر نیست آن آب در تیره خاک | چرا نامش از نامها نیست پاک | |
| درین باره میشد سخنهای نغز | کزو روشنائی درآید به مغز | |
| ز پیران آن مرز بیگانه بوم | چنین گفت پیری به دارای روم | |
| که شاه جهانگیر آفاق گرد | که چون آسمان شد ولایت نورد | |
| گر از بهر آن جوید آب حیات | که از پنجه‌ی مرگ یابد نجات | |
| در این بوم شهریست آباد و بس | که هرگز نمیرد در او هیچکس | |
| کشیده در آن شهر کوهی بلند | شده مردم شهر ازو شهر بند |