| سپیده چو سر برزد از باختر | سپاهی به خاور فرو برد سر | |
| سپه را برآراست خاور خدیو | در اندیشه زان مردم آهنج دیو | |
| سوی میمنه رومی و بربری | چو یاجوج در سد اسکندری | |
| سوی میسره تنگ چشمان چین | شده تنگ از انبوه ایشان زمین | |
| شه روم در قلب چون تند شیر | چو کوهی روان خنگ ختلی به زیر | |
| دگر سوالانی و پرطاس روس | برآشفته چون توسنان شموس | |
| تبیره همواز شد با درای | چو صور قیامت دمیدند نای | |
| ز خاریدن کوس خارا شکاف | پر افکند سیمرغ در کوه قاف | |
| ز فریاد خرمهره و گاو دم | علی الله برآمد ز رویینه خم | |
| سپاه از دو سو مانده در داوری | که دولت کرا می‌کند یاوری | |
| همان اهرمن روی دژخیم رنگ | درآمد چو پیلان جنگی به جنگ | |
| تنی چند را پی سپر کرد باز | نشد پیش او هیچکس رزم ساز | |
| زره پوشی از ساقه‌ی قلب شاه | درآمد چو شیری به آوردگاه | |
| ز تیغ آتشی برکشیده چو آب | کزو خیره شد چشمه‌ی آفتاب | |
| شه از قلب دانست کان شیرمرد | همانست کان جنگ پیشینه کرد | |
| شد اندیشناک از پی کار او | که با اژدها دید پیگار او | |
| دریغ آمدش کانچنان گردنی | شکسته شود پیش اهریمنی | |
| سوار هنرمند چابک رکاب | که بر آتش انگشت زد بی حساب | |
| فرشته صفت گرد آن دیو چهر | همی گشت چون گرد گیتی سپهر | |
| نخستین نبردی که تدبیر کرد | بر آن تیره دل بارش تیر کرد |