| چو خورشید برزد سر از سبز میل | فرو شست گردون قبا را ز نیل | |
| دگر باره شیران نمودند شور | ز گوران همه دشت کردند گور | |
| به غلغل درآمد جرس با درای | بجوشید خون از دم کرنای | |
| ز فریاد شیپور و آواز کوس | پدید آمد از سرخ گل سندروس | |
| همان جودره سوی میدان شتافت | که در خود یکی ذره سستی نیافت | |
| دگر باره هندی چو شیر سیاه | درافکند ختلی به ناوردگاه | |
| یکی چابکی کرد با جودره | نمی‌رفت بر کار زخمی سره | |
| هم آخر در ابرو یکی چین فکند | سر جودره بر سر زین فکند | |
| برآورد از افکندنش کام خویش | سپردش به نعل ره انجام خویش | |
| دلیرانه می‌گشت و می‌خواست مرد | تهی کرد جای از بسی هم نبرد | |
| یکی نامور بود طرطوس نام | به مردی درآورده در روس نام | |
| چو سرخ اژدهائی به پیچندگی | همه بر هلاکش بسیچندگی | |
| سوی هندی آمد چو سیلی به جوش | که از کوه در پستی آرد خروش | |
| در آن داوریهای بیگانگی | نمودند بسیار مردانگی | |
| سرانجام روسی یکی حمله کرد | کزان عود هندی برآورد گرد | |
| بپرداخت از خونش اندام را | چو می‌ریخت بر سنگ زد جام را | |
| ز سر ترگ برداشت گفتا منم | هژبری کزین گونه شیر افکنم | |
| مرا مادر من که طرطوس خواند | به روسی زبان رستم روس خواند | |
| کسی کو زند بر من ابرو گره | کفن به که پوشد به جای زره | |
| ز میدان نخواهم شدن باز جای | مگر لشگری را درارم ز پای |