| دگر روز کاین ترک سلطان شکوه | ز دریای چین کوهه برزد به کوه | |
| گراینده شد هر دو لشگر به خون | علم بر کشیدند چون بیستون | |
| درآمد ز دریا به غریدن ابر | ز هر بیشه‌ای سر برون زد هژبر | |
| نفیر نهنگان درآمد به اوج | ز هر گوشه می‌رفت خون موج موج | |
| ز رومی یکی پیل کوپال گیر | برآهخته شمشیر و بر بسته تیر | |
| به جنگ آزمائی برون خواست مرد | برون شد دلیری به خفتان زرد | |
| فرو هشت کوپال رومی ز دست | سر و پای روسی به هم در شکست | |
| دگر خواست با او همان رفت نیز | بجز مغز کوبی ندانست چیز | |
| الانی سواری فرنجه به نام | هنرها نموده به شمشیر وجام | |
| درآمد برآورده لختی به دوش | که از دیدنش مغزرا رفت هوش | |
| هم این لخت خود را به کین برگشاد | هم آن نیز بر دوش لختی نهاد | |
| دولختی دری شد به هم لخت شان | در آن در شد آویزش سختشان | |
| چو دانست الانی که در راه او | فرو ماند بی بخت بدخواه او | |
| برآورد لختی و زد بر سرش | سرش را فرو ریخت بر پیکرش | |
| چو فرق سر خصم در خون کشید | ازان سرکشی سر به گردون کشید | |
| ز گردان ارمن یکی تند سیر | به کشتن قوی دل به مردی دلیر | |
| ز شیران سبق برده شروه به نام | به هنگام جنگ آزمائی تمام | |
| نهنگی دو تیغی برافراخته | به تیغ از نهنگان سر انداخته | |
| به رزم الانی روان کرد رخش | برافروخت از تیغ رخشان درخش | |
| فرنجه چو دید آنچنان دست زور | سپر بر کتف دوخت چون پر مور |