| دگر روز کاین ساقی صبح خیز | زمی کرد بر خاک یاقوت ریز | |
| دو لشگر چو دریای آتش دمان | گشادند باز از کمینها کمان | |
| دگر باره در کارزار آمدند | به شیر افکنی در شکار آمدند | |
| درای جگر تاب و فریاد زنگ | ز سر مغز می‌برد و از روی رنگ | |
| همان کوس روئین و گرگینه چرم | نه دل بلکه پولاد را کرد نرم | |
| زمین را ز شورش بر افتاد بیخ | فکند آسمان نعل و خورشید میخ | |
| برون رفت از ایلاقیان سرکشی | سواری شتابنده چون آتشی | |
| ز سر تا قدم زیر آهن نهان | به سختی و آهن دلی چون جهان | |
| مبارز طلب کرد چون پیل مست | کسی کامد از پای پیلان نرست | |
| دلیران از و بد دلی یافتند | سر از پنجه شیر برتافتند | |
| پس از ساعتی تند شیری سیاه | برون آمد از پره‌ی قلب گاه | |
| بر اسبی بخاری به بالای پیل | خروشان و جوشانتر از رود نیل | |
| به ایلاقی اهرمن روی گفت | که آمد برون آفتاب از نهفت | |
| منم جام بر دست چون ساقیان | نه از باده از خون ایلاقیان | |
| نگفت این و بر مرکب افشرد ران | برافراخت بازو به گرز گران | |
| ز کوپال آن پیل جنگ آزمای | درآمد سر پیل پیکر ز پای | |
| شد ایلاقی از گرز پولاد پست | ز طوفان خونش زمین گشت مست | |
| سواری سرافرازتر زان گروه | بران کوهکن راند مانند کوه | |
| به زخمی دگر با زمین پست شد | چنین چند گردنکش از دست شد | |
| سرانجام کار آن سر انداختن | غروریش داد از سر افراختن |