| چنین بود در نامه‌ی شاه روم | به لفظی کزو گشت خارا چو موم | |
| پس از نام دارنده‌ی مهر و ماه | که اندیشه را سوی او نیست راه | |
| خداوند فرمان و فرمانبران | فرستنده‌ی وحی پیغمبران | |
| ز فرمان او زیر چرخ کبود | بسی داده بر نیکنامان درود | |
| سخن رانده آنگه که ای پهلوان | که پشتت قوی باد و بختت جوان | |
| بر آن بود رایم که عزم آورم | به کوپال با پیل رزم آورم | |
| نمایم به گیتی یکی دستبرد | که گردد ز کوپال من کوه خرد | |
| به هندوستان در زنم آتشی | نمانم در آن بوم گردنکشی | |
| کمند افکنم در سر ژنده پیل | ز خون بیخ روین برآرم ز نیل | |
| همه خاک او را به خون‌تر کنم | همان آب را خاک بر سر کنم | |
| چو تو روی در آشتی داشتی | عنان بر نپیچیدم از آشتی | |
| به شیرین سخنهای جان پرورت | خداوند بودم شدم چاکرت | |
| دلم را به زنهار زه برزدی | به جادو زبانی گره بر زدی | |
| چنان کن که این عهد نیکو نمای | در ابنای ما دیر ماند بجای | |
| گر آن چار گوهر فرستی به من | کنم با تو عهدی در این انجمن | |
| که گر هفت کشور شود پر سپاه | نگردد ز ملک تو موئی تباه | |
| بهر نیک وبد با تو یاری کنم | بدین گفته‌ها استواری کنم | |
| فرستاد چون نامه بر کید خواند | درود فرستنده بر وی رساند | |
| ز افسون و افسانه دلنواز | در جادوئیها بر او کرد باز | |
| ز کید و فسونهای جادوی او | شده کید یکباره هندوی او |