| وز آنجا شوم سوی چاچ و طراز | زمین را نوردم به یک ترکتاز | |
| دلیران لشکر بزرگان بزم | پذیرا شدندش بدان رای و عزم | |
| به روزی که نیک اختری یار بود | نمودار دولت پدیدار بود | |
| سکندر برافراخت سریر سپهر | روان کرد مرکب چو رخشنده مهر | |
| ز غزنین درآمد به هندوستان | ره از موکبش گشت چون بوستان | |
| بر آن شد که در مغز تاب آورد | سوی کید هندو شتاب آورد | |
| به تاراج ملکش درآید چو میغ | دهد ملک او را به تاراج تیغ | |
| دگر ره به فرمان فرزانگان | نکرد آنچه آید ز دیوانگان | |
| جریده یکی قاصد تیزگام | فرستاد و دادش به هندو پیام | |
| که گر جنگ رائی برون کش سپاه | که اینک رسیدم چو ابر سیاه | |
| وگر بر پرستش میان بسته‌ای | چنان دان که از تیغ من رسته‌ئی | |
| سرنرگس آنگه درآید ز خواب | که ریزد بر او ابر بارنده آب | |
| گل آنگه عماری درآرد به باغ | که خورشید را گرم گردد دماغ | |
| بجوشم بجوشد جهان از شکوه | بجنبم بجنبد همه دشت و کوه | |
| بجائی نخسبد عقاب دلیر | که آبی توان بستن او را به زیر | |
| گر آنجا ز سر موئی انگیختست | بدین جا سر از موئی آویختست | |
| وگر هست کوه شما تیغ دار | کند تیغ من کوه را غارغار | |
| گر از بهر گنج آرم آنجا فریش | به مغرب زر مغربی هست بیش | |
| گرم هست بر خوبرویان شتاب | به خوارزم روشنترست آفتاب | |
| جواهر نجویم در این مرز و بوم | کزین مایه بسیار دارم به روم |