| ولیکن چو گردنده آمد سپهر | بگردد جهان از سر کین و مهر | |
| زمانه به نیک و بد آبستنست | ستاره گهی دوست گه دشمنست | |
| نکشته درختی برآمد زاری | کند دعوی از تخم کاوس کی | |
| گزاینده عفریتی آشوبناک | شتابنده چون اژدها بر هلاک | |
| شبانان که آهو پرستی کنند | ز تیرش همه چوب دستی کنند | |
| همان بیل زن مرد آلت شناس | کند بیلکش را به بیلی قیاس | |
| برآورده گردن چو اهریمنی | فکنده به هر شهر در شیونی | |
| سرو تاجی از دعوی انگیختست | به ناموس رنگی برآمیختست | |
| پراکنده‌ای چند را گرد کرد | که از آب دریا برآرند گرد | |
| ز پیروزی خود دلاور شدست | همانا که تنها به داور شود | |
| سرو سیم آن بنده در سر شود | که با خواجه‌ی خود به داور شود | |
| خراسانیانش عنان می‌کشند | به پیگار شه در میان می‌کشند | |
| ز حد نشابور تا خاک بلخ | کنندش به صفرای ما کام تلخ | |
| به سر خیلی فتنه بربست موی | سوی تاجگاه تو آورد روی | |
| چنین فتنه‌ای را که شد گرم کین | اگر خرده بینی بخردی مبین | |
| ز خردان بسی فتنه آید بزرگ | که در پای پیکان بود کعب گرگ | |
| گر این فتنه ماند چنین دیرباز | کند دست بر شغل شاهی دراز | |
| شه ار ماه او درنیارد به میغ | سرتخت خواهد گرفتن به تیغ | |
| چو باز از نشیمن گشاید دوال | شکسته شود کبک را پر و بال | |
| مرا لشگری نیست چندان به زور | کزو چشم بد را توان کرد کور |