| فلک تا بود نقش بند زمی | مبنداد بر تو در خرمی | |
| مرا از کریمان صاحب زمان | توئی مانده باقی که باقی بمان | |
| چه میگفتم و در چه پرداختم | کجا بودم اشهب کجا تاختم | |
| چو اسکندر آن تخت و آن جام دید | سریری نه در خورد آرام دید | |
| سریری که جز آسمانی بود | به زندان کن زندگانی بود | |
| بلیناس فرزانه را پیش خواند | به نزدیک جام جهان بین نشاند | |
| نظر خواست از وی در آیین جام | که تا راز او باز جوید تمام | |
| چو دانا نظر کرد در جام ژرف | رقمهای او خواند حرفا به حرف | |
| بدان جام از آنجا که پیوند بود | مسلسل کشیده خطی چند بود | |
| تماشای آن خط بسی ساختند | حسابی نهان بود بشناختند | |
| به شاه و به فرزانه‌ی اوستاد | عددهای خط را گرفتند یاد | |
| سرانجام چون شاه ازان مرز و بوم | گراینده شد سوی اقلیم روم | |
| سطرلاب دوری که فرزانه ساخت | برآیین آن جام شاهانه ساخت | |
| چو شاه جهان ره بدان جام یافت | در آن تختگه لختی آرام یافت | |
| به فرزانه گفتا که بر تخت شاه | نخواهم که سازد کس آرامگاه | |
| طلسمی بر آن تخت فرزانه بست | که هر کو بر آن تخت سازد نشست | |
| اگر بیش گیرد زمانی درنگ | براندازدش تخت یاقوت رنگ | |
| شنیدم که آن جنبش دیرپای | هنوز اندران تخت مانده بجای | |
| چو شه رسم کیخسروی تازه کرد | چو کیخسرو آهنگ دروازه کرد | |
| برون آمد از دیدن تخت و جام | سوی غار کیخسرو آورد گام |