| وشق نیفه‌هائی چو برگ بهار | بنفشه برو ریخته صد هزار | |
| غلامان گردن برافراخته | یکایک همه رزم را ساخته | |
| وشاقان موکب رو زود خیز | به دیدار تازه به رفتار تیز | |
| چو نزلی چنین خوب و آراسته | روان کرد و با او بسی خاسته | |
| به استاد گاران درگه سپرد | که عاجز شد آنکس که آنرا ببرد | |
| درآمد به درگاه شاه جهان | دو تا کرد قامت چو کارآگهان | |
| جهانشاه برخاست نامیش کرد | به شرط نشاندن گرامیش کرد | |
| چو دادش ز دولت درودی تمام | بپرسیدش از قصه تخت و جام | |
| که جام جهان بین و تخت کیان | چگونست بی فر فرخ بیان | |
| سریری ملک پاسخش داد باز | که ای ختم شاهان گردن فراز | |
| کیومرث از خیل تو چاکری | فریدون ز ملک تو فرمانبری | |
| ستاره کمان ترا تیر باد | کمندت سپهر جهانگیر باد | |
| کلیدی که کیخسرو از جام دید | در آیینه‌ی دست تست آن کلید | |
| جز این نیست فرقی که ناموس و نام | تو ز آیینه بینی و خسرو ز جام | |
| چو رفتند شاهان بیدار تخت | ترا باد جاوید دیهیم و تخت | |
| به تخت تو آفاق را باد نور | مباد از سرت سایه تاج دور | |
| چه مقصود بد؟ شاه آفاق را | که نو کرد نقش این کهن طاق را | |
| پی بارگی سوی این مرز راند | بر و بوم ما را به گردون رساند | |
| جهان خسروش گفت کای نامدار | ز کیخسروان تخت را یادگار | |
| چو شد تخت من تخت کاوس کی | همان خوردم از جام جمشید می |