| چو همت سلاحست در دستبرد | بگو تا کنیم آنچه داریم خرد | |
| ازین پس که بر هم نبردان زنیم | در همت نیک‌مردان زنیم | |
| جهاندار ازین داوریهای سخت | نگهداشت پاسخ به نیروی بخت | |
| سخن بر بدیهه نیاید صواب | به وقت خودش داد باید جواب | |
| چو لشگر سوی کوه البرز راند | بهر ناحیت نایبی را نشاند | |
| به دهلیزه‌ی رهگذرهای سخت | ز شروان چو شیران همی برد رخت | |
| در آن تاختن کارزورمند بود | رهش بر گذرگاه دربند بود | |
| نبود آنگه آن شهر آراسته | دزی بود در وی بسی خواسته | |
| در آن دز تنی چند ره داشتند | که کس را در آن راه نگذاشتند | |
| چو شه را سراپرده آنجا زدند | رقیبان دز خیمه بالا زدند | |
| در دز ببستند بر روی شاه | نکردند در تیغ و لشکر نگاه | |
| به نوبتگه شاه نشتافتند | سر از خدمت بارگه تافتند | |
| اگر خواندشان داور دور گیر | به رفتن نگشتند فرمان پذیر | |
| وگر دفتر داوری در نوشت | ندادند راهش بر کوه و دشت | |
| همان چاره دید آن خردمند شاه | که بردارد آن بند از بندگاه | |
| به لشکر بفرمود تا صد هزار | درآیند پیرامن آن حصار | |
| به خرسنگ غضبان خرابش کنند | به سیلاب خون غرق آبش کنند | |
| چهل روز لشگر شغب ساختند | کزان دز کلوخی نینداختند | |
| ز پرتاب او ناوک افکند بال | کمندی نه کانجا رساند دوال | |
| عروسک زنانی چو دیوان شموس | خجل گشته زان قلعه چون عروس |