| که دوشم چنان در دل آمد هوس | که جز با شما برنیارم نفس | |
| به نیروی رای شما مهتران | جهان را نبینم کران تا کران | |
| سوی روم ازین پیش بودم بسیچ | عنان مرا داد از آن چرخ پیچ | |
| بر آنم که تا جمله‌ی مرز و بوم | نگردم نگردد سرم سوی روم | |
| در آباد و ویران نشست آورم | همه ملک عالم به دست آورم | |
| کنم دست پیچی به سنجابیان | زنم سکه بر سیم سقلابیان | |
| به هر بوم و هر کشوری گر زمیست | ببینم که خوشدل کدام آدمیست | |
| از آن خوشدلی بهره یابم مگر | که آهن بر آهن شود کارگر | |
| نخستین خرامش در این کوچگاه | به البرز خواهم برون برد راه | |
| وزان کوچ فرخ درآیم به دشت | ز صحرا به دریا کنم بازگشت | |
| تماشای دریای خزران کنم | ز جرعه بر او گوهر افشان کنم | |
| چو موکب درآرم به دریا کنار | کنم هفته‌ای مرغ و ماهی شکار | |
| ببینم که تا عزم چون آیدم | زمانه کجا رهنمون آیدم | |
| چه گوئید هر یک بر این داستان | که دولت نپیچد سر از راستان | |
| زمین بوسه دادند یکسر سپاه | که تدبیر ما هست تدبیر شاه | |
| کجا او نهد پای ما سر نهیم | ز فرمان او بر سر افسر نهیم | |
| اگر آب و آتش کند جای ما | نگردد ز فرمان او رای ما | |
| گر اندازد از کوه ما را به خاک | بیفتیم و در دل نداریم باک | |
| ز شاه جهان راه برداشتن | ز ما خدمت شاه بگذاشتن | |
| شه آسوده دل شد ز گفتارشان | نوازشگری کرد بسیارشان |