| شده بلبله بلبل انجمن | چو کبک دری قهقهه در دهن | |
| ز رخسار میخوارگان رنگ می | بهر گوشه‌ای گل برآورده خوی | |
| به عذر شب دوش فرمود شاه | که آتش فروزند در بزمگاه | |
| برآراست از زینت و زر و زیب | چو باغ ارم مجلسی دل‌فریب | |
| درو آتشی چون گل افروخته | گل از رشک آن گلستان سوخته | |
| شده خار از آتش چون زر به دست | نه چون خار زردشتی آتش پرست | |
| به مشکین زکال آتش لاله رنگ | درافتاده چون عکس گوهر به سنگ | |
| به آتش بر آن شوشه‌ی مشک سنج | چو مار سیه بر سر چاه گنج | |
| ز بی رحمتی داده پیر مجوس | سواد حبش را به تاراج روس | |
| ز هندوستان آمده جوزنی | بهر جو که زد سوخته خرمنی | |
| مغی ارغوان کشته بر جای جو | بنفشه دروده به وقت درو | |
| سیاهی به مازندران برده مشک | بدل کرده با شوشه‌ی زر خشک | |
| ز هندو زنی خانه پر خون شده | همه آبنوسش طبر خون شده | |
| به چین کرده صقلابیی ترکتاز | سموری به برطاسیی کرده باز | |
| بلالی برآورده آواز خوش | صلا داده در روم و خود در حبش | |
| بر آواز او زنگی قیرگون | گشاده ز دل زهره وز دیده خون | |
| دبیری قلم رسته از پشت او | قلمهای مشکین در انگشت او | |
| نشسته جوانمردی اطلس فروش | ز خاکستری پیر زن درع پوش | |
| ز بهر پلاسی رسن تافته | بجای پلاس اطلسی یافته | |
| چو در کوره‌ای مرد اکسیر گر | فرو برده آهن برآورده زر |