|
به جشن فریدون و نوروز جم
|
|
که شادی سترد از جهان نام غم
|
|
جهاندار بنشست بر تخت خویش
|
|
نشستند شاهان سرافکنده پیش
|
|
نوازندگان می و رود و جام
|
|
برآراسته دست مجلس تمام
|
|
می نوش و نوشابه‌ی چون شکر
|
|
عروسان به گردش کمر در کمر
|
|
در آن مجلس اسکندر فیلقوس
|
|
نکرد التفاتی به چندان عروس
|
|
یکی آنکه خود بود پرهیزگار
|
|
دگر در حرم کرد نتوان شکار
|
|
یکایک همه لشگر از شرم او
|
|
نگشتند یک ذره ز آزرم او
|
|
هوا سرد و خرگاه خورشید گرم
|
|
زمین خشگ و بالین جمشید نرم
|
|
برون رفت از چاه دلو آفتاب
|
|
به ماهی گرفتن سوی حوض آب
|
|
درم بر درم کیسه‌ی کوه و شخ
|
|
گره بسته چون پشت ماهی ز یخ
|
|
دمه دم فروگیر چون چشم گرگ
|
|
شده کار گرگینه دوزان بزرگ
|
|
سرین گوزن و کفلگاه گور
|
|
به پهلوی شیران درآورده زور
|
|
کباب‌تر از ران آهوی‌تر
|
|
نمک ریخته آب را بر جگر
|
|
ز باریدن ابر کافور بار
|
|
سمن رسته از دستهای چنار
|
|
بنفشه نکرده سر غنچه تیز
|
|
چو برگ بهار آسمان برف ریز
|
|
درخت گل از باد آبستنی
|
|
شکم کرده پر بچه رستنی
|
|
دهن ناگشاده لب آبگیر
|
|
که آمد لب سبزه را بوی شیر
|
|
صبا بلبلان را دریده دهل
|
|
ز نامحرمان روی پوشیده گل
|